Pracując w czytelni powiatowej, podczas długich godzin przedobiednich, kiedy prawie wcale nie było roboty, z nudów czytywał książki. Nieraz też trafił na opis balów i rautów, urządzanych przez różnych hrabiów i ministrów. Wiedział — o ile książki opisywały prawdę — że na takich wielkich przyjęciach zazwyczaj bywa wiele osób nieznających się wzajemnie i że zatem może mu się udać to, zdawałoby się ryzykowne, przedsięwzięcie. Zwłaszcza jeżeli nie będzie specjalnie wyróżniał się wśród gości.

  WIĘCEJ  

Bracia! rocznica, więc po zwyczaju
Każdy ten toast niech spłaci,
Pierwszy ten puchar święcim dla kraju,
Drugi dla ległych współbraci.
(Wincenty Pol, Bracia! rocznica, więc po zwyczaju)

  WIĘCEJ  

Słyszę, jak deszcz po liściach coraz gęściej pluska.
Tak mnie nuży zwłok moich w zaświaty wywózka
na kołach, co się kręcą, choć nie wiedzą drogi!…
(Pogrzeb, 1936)

  WIĘCEJ  

Uderzało mnie zawsze, że w gazetach pisze się o wielu rzeczach, ale najmniej albo nic o tym, co jest ważne. Pisze się o katastrofach kolejowych całego świata, pisze się o ukąszeniu dziecka przez żmiję w stanie Ohio. Pisze się o bilansie handlowym, na którym nikt z czytelników się nie rozumie, a nie pisze się o bilansie dnia powszedniego, o bilansie ludzkiego szczęścia.

Od dziś w bibliotece Wolne Lektury dostępny jest zbiór felietonów Tadeusza Boya-Żeleńskiego Zmysły… zmysły…, w których autor poruszył m.in. tematykę miłości, religii, sztuki a także twórczości Stendhala i Mickiewicza.

Za opracowanie redakcyjne dziękujemy Małgorzacie Wrzesień oraz Pawłowi Koziołowi.

Mówiąc o tym padole płaczu, gdzie sprawy idą coraz gorzej, N… powiadał: „Czytałem gdzieś, że nie ma nic gorszego dla ludów, niż zbyt długie panowanie. Słyszę, że Bóg jest wieczny; to wszystko tłumaczy”.

  WIĘCEJ  

Świat jest teatrem, aktorami ludzie,
Którzy kolejno wchodzą i znikają.
Każdy tam aktor niejedną gra rolę,
Bo siedem wieków dramat życia składa.

(Shakespeare, Jak wam się podoba)

  WIĘCEJ  

Powstanie Wesela przypomina poniekąd powstanie Pana Tadeusza tak, jak je kreśli tradycja. Wedle tradycji, Mickiewicz zamierzał napisać szlachecką anegdotę, która rozrosła mu się pod piórem w ów nieśmiertelny poemat i stała się żywym wcieleniem Polski. Można by podejrzewać, iż Wyspiański, biorąc pióro do ręki, zamierzał tu napisać złośliwy pamflecik na swoich znajomych; w trakcie pisania geniusz poezji porwał go za włosy i ściany Bronowickiego dworku rozszerzyły się — niby nowe Soplicowo — w symbol współczesnej Polski.

  WIĘCEJ  

Dziś nie w wodzie (dla tęcze), nie w ogniu z Gomorą,
Ale się w własnej swojej krwi czyszczą i piorą.
Krwią się myje, krwią poci ten świat jako w łaźni:
Wszędy pełno niezgody, pełno nieprzyjaźni.

Poszerzony został zbiór fundamentalnych dzieł polskiego baroku na stronie Wolnych Lektur o Wojnę chocimską Wacława Potockiego.

  WIĘCEJ  

Powiedzcie, która kocha mnie najwięcej,
By szczodrobliwość tam moją przechylić,
Gdzie ją pociągnie miłość i zasługa.

  WIĘCEJ  

5 maja 1796 roku generał Bonaparte wszedł do Mediolanu na czele młodej armii, która świeżo przebyła most Lodi i pokazała światu, że po tylu wiekach Cezar i Aleksander zyskali następcę.

Prezentujemy na Wolnych Lekturach kolejne dzieło Stendhala w tłumaczeniu Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Tym razem jest to Pustelnia parmeńska, która po raz pierwszy została opublikowana w 1839 roku. Zachęcamy również do lektury innych dzieł znajdujących się w Biblioteczce Boya.

Za opracowanie redakcyjne dziękujemy Dorocie Kowalskiej i Marcie Niedziałkowskiej!