A wtem nagle się ukaże
Dwór królewski. Jak wspaniały!
Dach go kryje srebrnobiały,
Ślimak trzyma przed nim straże,
A żywiczna cienka ściana
Świeci słońcem wyzłacana.
Przede dworem, jak się godzi,
Królewicze stoją młodzi

  WIĘCEJ  

Otóż główną koniecznością przyszłości jest dla ludzi zrozumienie tej niewątpliwej a dotychczas nie dość powszechnie uznanej prawdy, że człowiek na Księżycu powstał i tutaj ma żyć, wszelkie zaś opowiadania o zagwiezdnym jego pochodzeniu są bajką szkodliwą, bo odciągającą jego uwagę od jedynych rzeczywistych zadań życia. Niezdrowi marzyciele wybrali sobie na rzekomą ojczyznę gwiazdę największą i rzadko stąd widywaną, nazwawszy ją Ziemią. Czas by już było tę niedorzeczną nazwę zmienić. Ziemią nazywamy na Księżycu grunt, który mamy pod nogami; mówimy na przykład: ziemia żyzna albo jałowa i tak dalej. Otóż od czasu, kiedy sobie ubrdano, że gwiazda owa była gruntem dla człowieka, poczęto ją również ,,Ziemią” nazywać. To jest rzeczywiste pochodzenie tego bałamutnego nazwania, którego usunięcie wielu błędom kres mogłoby położyć.
  WIĘCEJ  

Kolejny prezent dla czytelników Wolnych Lektur, tym razem noworoczny: Marsz weselny Björnstjerne Björnsona w tłumaczeniu Franciszka Mirandoli.
  WIĘCEJ  

Wszystkie te okoliczności sprawiły, że naród zamieszkujący dolinę Nilu musiał albo zginąć, jeżeli był słabym, albo uregulować wody, jeżeli posiadał geniusz. Starożytni Egipcjanie mieli geniusz, więc stworzyli cywilizację.

  WIĘCEJ  

Zgodnie z zapowiedzią oddajemy w ręce naszych czytelników kolejną pozycję z biblioteczki noblistów. Prezentujemy dziś powieść Tętniące serce szwedzkiej pisarki Selmy Lagerlöf, która jako pierwsza kobieta została laureatką Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Utwór w tłumaczeniu Franciszka Mirandoli to opowieść o miłości ojca do jedynej córki.

Za opracowanie redakcyjne dziękujemy Agnieszce Żak, Oli Sekule i Marcie Niedziałkowskiej.

Te, no, kiwony. Te, co to po nieboszczyku świętej pamięci panu Cezarym. Takie znaczy się figurki, co to taki chińczyk czy inszy japoniec zrobiony, że jak tylko palcem dotknąć, to on głową kiwa i kiwa, bez końca.

  WIĘCEJ  

Lecz ja — acz się nie spodziewam, żebym co pewniejszego nad one, co o rzeczypospolitej pisali, przynieść mógł, ani mi ozdobnej i ochędożnej rzeczy dostawa — przedsię podjąłem tej materii pisać, abym naszym ludziom jako na jakiej tablicy ukazał, co się mi zda w naszej rzeczypospolitej poprawy być godnego? — nie żeby inni w to lepiej i dostateczniej ugodzić nie mogli, ale abym też i ja z swej strony rzeczypospolitej w tym usłużył.

  WIĘCEJ  

Pamiętnik egotysty to kolejna autobiografia Stendhala, po Życiu Henryka Brulard, którą prezentujemy na Wolnych Lekturach.
  WIĘCEJ  

— Ach, komendancie! — zawołałem z przekonaniem w głosie — Nautilus to prawdziwie cudowny statek!
— Tak, panie profesorze — odpowiedział z rzeczywistym wzruszeniem kapitan Nemo — kocham go też jak własną krew moją. Jeżeli na każdym z waszych okrętów, zależnych od kaprysu oceanu, wszystko grozi niebezpieczeństwem; jeżeli na morzu pierwsze wrażenie objawia się w poczuciu otchłani, jak dobrze powiedział Holender Jansen — tu w głębi, na pokładzie Nautilusa człowiek już niczego obawiać się nie może.   WIĘCEJ  

Drogie czytelniczki, drodzy czytelnicy! Na długie zimowe wieczory przygotowaliśmy dla Was nową pozycję – początek kolekcji „Dzieła noblistów”. Na początek: z serca krainy śniegów, Skandynawii, opowiadanie niezwykłego norweskiego pisarza i działacza społecznego, socjalisty Björnstjerne Björnsona, Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza (1857) w tłumaczeniu Franciszka Mirandoli.
  WIĘCEJ