Młoda, ładna dziewczyna, pracująca jako ekspedientka w paryskiej perfumerii, wyszła w niedzielę rano z domu. Cztery dni później przy brzegu Sekwany znaleziono jej ciało.
Tajemnica Marii Rogêt to drugie — po Zabójstwie przy rue Morgue — z opowiadań Edgara Allana Poego, w których anonimowy narrator przedstawia najbardziej spektakularne analizy spraw kryminalnych przeprowadzone przez swojego przyjaciela C. Auguste’a Dupina. Od dziś opowiadanie w tłumaczeniu Stanisława Wyrzykowskiego można przeczytać na Wolnych Lekturach.
Wysiłki policji okazały się bezowocne. Zbadanie miejsca zbrodni i przesłuchania wielu osób nie wystarczyły do wykrycia sprawców zbrodni. Śledztwo utknęło w martwym puncie, nie pomogło nawet wyznaczenie nagrody za wskazanie zabójcy. Po dwóch tygodniach, kiedy niepowodzenia organów ścigania doprowadziły do paru zajść ulicznych, szef policji podniósł nagrodę do wielkiej kwoty. W połowie trzeciego tygodnia po południu w mieszkaniu błyskotliwego detektywa Dupina z prośbą o pomoc pojawia się prefekt G. we własnej osobie…
Napisane w 1842 roku opowiadanie stanowi pierwszy tekst literacki z zagadką kryminalną opartą na szczegółach prawdziwej zbrodni. Rok wcześniej w Nowym Jorku zaginęła Mary Cecilia Rogers, znana z urody pracownica sklepu tytoniowego; jej ciało znaleziono nad rzeką Hudson. Podawane przez prasę szczegóły związane z tajemniczą śmiercią kobiety zostały wykorzystane w Tajemnicy Marii Rogêt. Poe wyznawał później w liście: „Pod pozorem pokazania, jak Dupin rozwiązuje zagadkę zabójstwa Marii, faktycznie podjąłem się bardzo rygorystycznej analizy prawdziwej tragedii w Nowym Jorku”.
Po publikacji opowiadanie spotkało się z mieszanymi reakcjami czytelników i krytyków. Wytykano, że z powodu braku dialogów i działań postaci bardziej przypomina rozprawkę z analizą sprawy kryminalnej, przeprowadzoną na podstawie doniesień prasowych i własnej specjalistycznej wiedzy, niż fabularny utwór literacki. Inni cenili ją za wnikliwość, a nawet, jak Charles Baudelaire, poeta i tłumacz opowiadań Poego, chwalili jako arcydzieło.
Opracowanie redakcyjne i przypisy: Paulina Choromańska, Wojciech Kotwica.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.
Partner projektu
